دل! به دریا میزنم!

قدیما ادما ی اشتباه رو ی بار انجام میدادن

یعنی همون ی بارم یه جوری پوست از سرشون کنده میشد که تا عمر داشتن یادشون نمیرفت

جدیدا! ی اشتباه رو به ۷۹۸۵ طریق ممکن انجام میدن و تحت هیییییییییییچ شرایطی حاضر نیستن قبول کنن که اشتباه کردن.

به واقع اصلا مهم نیس که بفهمن اشتباه کردن یا نه!

مهم اینه ادمهایی که زندگیشون تحت تاثیر اشتباه اونا به فنا میره هیچ وقت نمیتونن عین یه ادم عادی زندگی کنن

و اصلا و ابدا مهم نیست که اشتباه کننده چه نسبتی با اطرافیانش داشته باشه

و گل اخر رو موقعی میزنن که ادعای خیرخواهی هم میکنن.

جا داره بهشون گفته بشه "و من الله توفیق"

+

هیچ وقت هیچ وقت بیش اندازه سرتون رو نکنید تو زندگی قبلش از شمای همسرتون. یا اگه احیانا کنجکاویتون اجازه نداد و اینکارو کردید

تحمل شنیدن حرفای خلاف میلتون رو هم داشته باشید

قرار نیس همه چی اونجوری که شما فکر میکنید بوده باشه!!

یه سری از دوستان هم هستن

فکر میکنن همین که فلان مدرک رو دارن

یا تو فلان رشته خاص تحصیل کردن یا میکنن

یعنی دیگه خیلی خاص و باشعور و شاخ و خفنن.

دوست عزیز معیار سنجش شعور!میزان تحصیلات یا رشته تحصیلی شما نیس! شما دکتر باش ولی بیشعور ببین کی تحویلت میگیره جز اون مریض بدبختی که زیردستته!!

ایضا مهندس و بقیه موارد!!

ی هفته ای که بیمارستان بودم روزی هزار بار خداروشکر میکردم که وارد رشته های پزشکی و پیراپزشکی نشدم!محیط بیمارستان برا یکی عین من خود جهنمه!! یعنی ۷ لایه مدیریتی و اقابالاسری وجود داره. همه دکتراهم فکر میکنن حتما هرکسی مریضه بی سوادم هس!!فقط اونا هستن که سواد و تحصیلات دارن!!!بابا بی خیاااااااااااااااااااااااااااال

پ ن

تو کل اون جماعت دکتر رزیدنت اینترن پرستار و سرپرستاری که من اونجا دیدم فقط ی نفر بود ک اخلاق داشت و شعور!!خدا امثالش رو زیاد کنه. مریض داری خودش سخت هس تحمل کردن اینجور ادما دیگه عذاب الهیه رسما!!