سلام خدا!
راست می گوید! تو میدانی من که هستم! چه ها که نکردم و کردم...حتی چه ها ک خواهم کرد...
تو میدانی که ...
مهربان نیستم و حتی خودخواهم...
خوب نیستم...
زود کم می آورم و زود دلشکسته می شوم...
ادعایم سقف اسمان را هم متلاشی کرده....
خیلی چیزها را بلد نیستم و غرور مزخرفی دارم ک اجازه ی یادگیری نمی دهد...
گاهی حسادت می کنم و ان هم برای انهایی ک رنگی برایم دارند...
رو اورده ام به تنهایی و گاهی فکر می کنم این تنهایی چقدر هم خوب است!
همین که مجبور نباشم توضیحی بدهم یعنی خوب است!
همین که کسی نخواهد حرف بزنم خوب است!
میدانی که لبخندهای کوتاهم اگر باشند سهم رنگ آسمان است و لطافت کودک...
میدانی که هر چقدر هم بد باشم بازهم قبلم میتپدد برای انهایی که زمانی دوست بودند...
اخر حرمت داشت دوستی و رفاقت... قشنگ بود رویای صادقه ی کودکانه ام وهرچند تلخ ...ومیدانی ک شکستم ب پای همان رویا...
میدانی که می ترسم از این "من"! می ترسم و بد هم می ترسم...
ادم هایی را دیدم که از تو می ترسند ب خاطر عذابی ک شاید مستحقش هم هستند...
ولی من از "خودم" می ترسم!
از همین "خودی" که گاهی خیلی بد می شود!
از همین "خودی" ک گاهی همه چیز را در ذهنش ردیف می کند و دانه به دانه می شکند ....خرد میکند و خاکشیر می شوند...از همین "خودی" ک طوفانی می شود...
حتی از "خودی" که احساساتی می شود و میخواهد که محبت کند...این یکی دیگر واقعا ترس دارد!
راستی خدا! همه ی اینها را میدانی و بازهم من را بنده میدانی؟ یا نه! من توهمی دارم از بنده ی تو بودن؟
اصلا خدا بنده ی تو بودن چطوریست؟ حتما باید همانند "علی" شد!؟
اخر علی شدن که کار هرکسی نیست..یا بهتر بگویم علی شدن ک کار من نیست...
"فاطمه" چه؟ باید "فاطمه" شد؟ از همه ی "فاطمه" شدن فقط اسمی را یدک می کشم...
و چقدر خجالت اور که هیچگاه همین اسم را هم درک نکردم...
خدا هیچ وقت نفهمیدم چرا امتحان میگیری... بنده های خوبت را که میشناسی...
امثال من هم ک "رنگ رخساره خبر می دهد از سر درون "....
امتحان میگیری که بگویی فقط این بار! این بار را بیا و بشو بنده ی من! این بار را بخاطر خودت "ادم" باش... آخر این "ادم"شدن...این "بنده"شدن چطوریست؟
چقدر پایم لنگ می زند برای "بندگی"....
