نمیفهمم چرا این کار رو کردم
چرا بهش گفتم که اومدم شهرشون؟
منی که کلی با خودم سروکله زده بودم که بهش بگم یا نه!
و اخرشم بی خیال شدم
پس چرا وقتی بعد عمری پریشب پیام داد بهش گفتم؟
اصلا چرا نمیخواستم بهش بگم؟
فقط به خاطر یه کلمه حرف ؟اون که گفت اون حرف رو نزده!منم که گفتم باور کردم!پس دیگه چه دردمه!
چرا بهش گفتم زنگ میزنم بهت اونم وقتی که اصلا همچین قصدی نداشتم؟
من که میدونم بلد نیستم تظاهر کنم به مهربونی و میدونم که خیلی خوب سردیمو میفهمه
چرا گفتم بهش!؟
اصلا چی شد که به اینجا رسیدیم
ما که خوب بودیم
ادرس دونه دونه ی زخم هام رو داشت
ادرس دونه به دونه زخم هاش رو داشتم
چرا نمک ریخت رو تازه ترینش؟
چرا فکر میکنم نمک ریخته؟
چرا حتی با حرف زدن هم سردی بینمون برطرف نشد!؟
میدونی مشکل چیه!؟
مشکل اینه که جرات زنگ زدن ندارم
میدونم وقتی زنگ بزنم فیلم یاد هندوستون میکنه و میشم مثل قبل!
ولی اگه نشدم چی؟
اگه دلشو شکستم چی!
عجب غلطی کردم که بهش گفتم...
کاش حداقل اون تسبیحی که دوسال پیش براش خریده بودم رو با خودم اورده بودم...رفیق عشق تسبیح من...
رفیق طفلکیه من که بازم تو دردسر افتاده و من دردش رو حس میکنم
حس میکنم همه ی خنده هاش الکیه
حس میکنم که این دفعه دردش سنگین تره طولانی تره...
امیدوارم فردا شجاعت زنگ زدن رو پیدا کنم
هم به معصوم هم به شادی
پ ن ۱
هنوز دیوانه نشدم
کاش اون داروی بی خیالی رو خورده بودم
کاش شروع درمان رو نمیزاشتم برا بعد سفر...
پ ن۲
تو مسیر رفتیم جمکران
تا جایی مغزم یاری میکرد یاد کردم از دوستای بیانی
بقیه رو هم با لفظ بیانی ها یاد کردم..
تو مسیر برگشت هم میریم قم به امید به خدا
بعدانوشت
زنگ زدم اخرش!خیلی راحت تر از چیزی بود ک فکر میکردم!
سعی میکنم اونجا بیشتر به مغزم فشار بیارم :)
