سلام!
یک هفته گذشت... یک هفته ای که گه گاهی مغزم و ذهنم گریز زده به خط ب خط نامه ی قبلی...
می گوید دوستیم!
واقعا دوستیم؟ اصلا دوستی با تو چگونه است؟ دوستی با "خدا" چه رنگیست؟ سفید یا آبی!؟
نمیدانم... اگر واقعا دوست باشیم یعنی نسبت به یکدیگر وظایفی هم داریم...
تو از من "بندگی" میخواهی...من از تو "لقاء الله"... یعنی من لقائت را میخواهم...
تو از من میخواهی که بنده ات باشم! همان طور که "فاطمه" بنده ات بود...
قول میدهم که "فاطمه"ات را بیشتر بشناسم..که بتوانم با شناختش بندگی کنم...
چیزی از "فاطمه"ات نمیدانم جز خوبی...جز پاک دامنی و عفت...جز حجاب و حیا...
ولی "فاطمه" ات مادرِ پدر بود..."فاطمه"ات همسر "علی" بود ..."فاطمه"ات مادر "حسنین" بود..."فاطمه"ات بزرگ بود...خیلی بزرگ...
هرچقدر هم سخت باشد باز من میخواهم...دوستی ات را می خواهم...شروع می کنم به شناختن "فاطمه"ات!
شروع میکنم ب طی کردن مسیر بندگی با شناخت بنده ی صالحت...
"فاطمه" چگونه بود؟
میدانی!دوستی ات برای من خوب است خیلی هم خوب!
ولی هر دوستی ای قهری هم دارد... از همین الان بگویم که از قهر کردنت می ترسم!خیلی هم می ترسم...
لابد میگویی قبلا هم خودت قهر کردی....میدانم که خودم قهر کردم...میدانم قهرم طولانی بود...
نمیخواهم بگویم بچگی کردم یا از روی جهالت کودکی ام بود...
نه! هم من میدانم و هم تو که کودکی نبود...بچگی نبود...قهر کردم چون فکر میکردم فراموشم کردی...
چون فکر میکردم مرا نمیبینی... فکر میکردم تمام حال خراب و درماندگی ام به خاطر ندیدن توست...
هرچند ان ته ته های وجودم میدانستم که اگر مرا ندیده بودی اوضاع خیلی وحشتناک تر از آنچه بود می شد...
قهر بدی بود...سنگینی اش تا ابد روی دلم می ماند...
حالا که بعد از این همه مدت آشتی کردیم و دوست شدیم...
میخواهم قول بدهم دیگر قهر نکنم...میدانم قول سختی است ولی سخت بودنش دلیل بر غیرممکن بودنش نیست...
من هیچ وقت قهرت را نمیخواهم...من وحشت دارم از دیده نشدنم...
دوست بمانیم ...تا ابد...تا انتهای بندگی من ...تا رسیدن به لقایت...
پ ن
اعتراف می کنم از اون زمان تا الان قهر نکردم باهات...
