امروز! بعد مدتها رفتم سراغ وب گردی!
یا درست تر بگم! وبلاگ گردی!
خب بعد از ترکوندن وبلاگ قبلی! به غیر از چند وبلاگ خاص
که قطعا دنبال میکردم! بقیه رو در حد ماهی ی بار دنبال میکردم
و وبلاگ جدید هم ک طبیعتا نمیرفتم !
امروز ی وبلاگ جدید دیدم
خب من دیگه اون کودک قبل نیستم که بگم واحسرتا!
اگه گزاشته بودن منم برم دنبال علاقم الان فلان بود و بهمان!
الان خودم بهتر از هرکسی میدونم اگه میرفتم دنبالش هیچی نمیشدم!
البته الانم چیزی نشدم! :دی
دیدن این وبلاگ داغمو تازه کرد
خیلی تازه...
جدای از موضوع اصلی وبلاگ!
چیزی که به شدت ذهنمو درگیر کرد
همراهیه!
طبیعتا هرکسی توقع داره طرف مقابل همراهش باشه!
فرقی نداره
چه تو خیر چه تو شر!
خیر که واضحه چرا!
شر هم! از نظر کسی که بیرون گوده شره!والا که خود طرف خیر خالص میبیندش!
من! از دو روز پیش تا الان! ذهنم درگیره که چطور همسران شهدای مدافع حرم! تونستن اونها رو راهی کنن!
یعنی! هرچی فکر میکنم! به هیچ نتیجه عقلانی ای نمیرسم
مسلما اونها میدونستن که جوونن! میدونستن این جامعه چه نگاهی به زن مطلقه داره!
میدونستن بزرگ کردن فرزند تنهایی اونم با این وضعیت چقدر مشقت باره!
میدونستن وقتی سایه سرشون نباشه هرکسی و ناکسی جرات حرف مفت زدن پیدا میکنه!
ولی!
ولی با این حال رضایت دادن که همسرانشان برن !
اخه چطور!!؟
خو عقلی ک بخواد با دودوتا چهارتا!حساب کتاب کنه!
میگه پولشو گرفتن یا اینا با هم مشکل داشتن و...(حرف های مفتی از این قبیل!)
ولی! اگه عقل مادی رو بزنی کنار! یا به تعبیر دوستی! با دل نگاه کنی!
میبینی اونا معامله کردند! با خدای خودشون و خودشون!
خدا!من اینجا از خودم! رفاهم !اسایشم میگذرم!
به خاطر تو! به خاطر حریم تو!
تو هم از من بگذر!
یا نه!
خدا گذشتم!که رو سفید بشم جلو بانوی دوعالم
با همه ی اینا! هنوزم نمیدونم واقعا مردش هستم که اگه کسی همچین حرفی بهم زد قبول کنم یانه...
+
ی چیزی برام جالبه
روی صحبتمم با خودمه ها
من نوعی در قالب ی دختر مذهبی!یا ی درصد حزب اللهی!
اون ته ته های ذهنم! برا خودم ارزوی شهادت دارم
که اقا چیه این مرگ بیخود! حیف نی همینطوری بیخودی بمیری! و...!
ولی! ولی!
برا یکی دیگه که از قضا شریک زندگیمونم هس نمیخوایم!
خب اعتراف می کنم که خودخواهیم!
خودخواهیم!چون بعدش رو نمیخوایم تحمل کنیم!
و چقدر بده که با این ادعا بازم خودخواهیم!
پ ن
خودم در جریانم خیلی پراکنده نوشتم! شما به رو خودتون نیارین ;-)
